Welkom op 'het huwelijk van het jaar'

Omdat tegenwoordig zelfs de goudvis van Helmut Lotti zijn eigen website heeft, konden we bij zo een gelegenheid uiteraard niet achterblijven. Het is een verzameling van gedachten, indrukken en beelden omtrent de dag die ondertussen al een dik half jaar met dikke stift op onze kalender staat: 28 mei 2005. Langs de andere zijde is het ook een uitgelezen medium om wat meer praktische informatie mee te geven. Deze site is net als onzen trouw een werk onder constante constructie en zal regelmatig aangepast worden. Maar genoeg serieuze klap verkocht, het zal een plezante dag worden dus mag het een plezante website worden!

19 juni 2005 (3 weken getrouwd)

De huwelijksreis zit er alweer op en bij het thuiskomen hebben we eindelijk nog eens de tijd gehad om op het gemak alle geschenkjes en kaartje nog eens te bekijken. Hierbij zijn we veel mooie woorden en wensen tegengekomen die ons veel plezier gedaan. Omdat ik gehoord heb dat er al een en ander op zit te wachten heb ik de (spreekwoordelijke) koe dan maar eens bij de horens gevat en heb ik de foto's van de receptie geprepareerd om op het net te zetten. Verder deze week volgen nog meer foto's van de rest van onze heuglijke dag. We hebben ook een nieuwe pagina gemaakt over de viering, waar je weldra muziek uit de viering kan beluisteren.

04 juni 2005 (1 week getrouwd)

In het midden van het tropische Bali kon het niet anders dan dat we toch ergens een internetcafe zouden tegenkomen. We zijn nu officieel een week lang man en vrouw en het is ons al super bevallen! Mister & misses de sheppel zoals ze hier zeggen, hebben een fantastische tijd in Bali, het paradijs bij uitstek. We hebben al ferm genoten van alles wat er hier te bieden is, en hebben ook al veel nagenoten van vorige week. Het was een dag die voor ons alleszins niet perfekter en beter kon zijn dan hoe hij was! We willen nog eens een dikke dank u zeggen aan iedereen die samen met ons meegenoten heeft en geholpen heeft om 28 mei 2005 voor altijd een speciaal plekje in ons leven te geven! We gaan het hierbij houden want het zonovergoten zwembadje en de tropische cocktails staan hier al op ons te wachten. Tot binnen een week, en dan kunnen jullie meteen een pak foto's verwachten ook!

12 mei 2005 (nog 15 dagen)

Het enige dat nog ergens boven ons hoofd hing alvorens we volledig klaar waren om elkaar de ring rond de vinger te schuiven was ons officiel afscheid van het vrijgezellenbestaan. Vorige zaterdag was het al prijs nog voor we goed en wel wakker waren. Een bende nozems met ene sul in zijn pyama hebben eerst Waasmunster, vervolgens Eeklo en tenslotte Gent onveilig gemaakt, terwijl een kudde oogstrelende jonge veulentjes de Belgische kust met hun aanwezigheid vereerd hebben. Om de goede zeden van dit publieke forum een beetje te bewaren hebben we besloten de meeste details maar achterwege te laten, maar het was voor ons allebei een schitterende dag, waar we nog lang aan zullen terugdenken. Bij deze nog eens een dikke merci aan al onze kameraden en vriendinnen (en den John, respect maat!) die moeite nog kosten gespaard hebben om er iets fantastisch van te maken en er ons nog eens goed aan herinnerd hebben wat we allemaal zullen moeten missen eenmaal we als brave getrouwde mensen het leven zullen doorgaan. Nu begint het echt wel te kriebelen, laten we niet over zenuwen spreken maar over een zekere vorm van ongeduld naar het moment dat ik als een ridder op zijn witte paard mijn verloofde al uit haar woonstede zal schaken om nog lang en gelukkig te leven! Als ik er niet af val tenminste...

4 mei 2005 (nog 23 dagen)

Alhoewel de trouw met rasse schreden nadert is er nog een niet naderbepaalde datum die ons warm zal maken voor die dagen. Het officiele afscheid van het vrijgezellenbestaan. De avond dat de bruidegom en de bruid met hun Best Man de bloemetjes nog eens zonder elkaar buiten gaan zetten. Wat, wanneer en hoe dat zien we dan weer wel, maar wie onze Best Man is, weten we wel al. Meer nog, beiden hebben we eerder een Best Woman: onze beider teerbeminde zusjes. Vandaag zijn dat de personen die getuige zijn van onze belofte aan elkaar en dit tevens door hun handtekening vastleggen in de analen der burgerlijken stand. Er is niet altijd een burgerlijke stand geweest, dus vroeger was de functie van die Best Man wel even iets anders. Het zat namelijk zo dat onze iets primitievere voorvader niet altijd zijn goesting vonden in zijn eigen dorp. Dus moest er verder gezocht worden. Eenmaal hij dan toch wat schone marchandise gespot had moest hij haar proberen vangen. Een vrouw kennende riepen ze hiervoor de hulp in van hun sterkste vriend om te helpen dragen en er dan in eigen dorp met te kunnen trouwen. Omdat ik mezelf geen dodentocht zie lopen met een wulpse jongedame over de schouder geworpen heb ik mij vastgeklampt aan het motto: "Zoek je maatje in je eigen straatje" en toegegeven, ik had zelfs nog kracht over om een klein toerken langs den toog te doen...

22 april 2005 (nog 35 dagen)

Om nog even terug de tradities in te duiken: Ik heb me altijd afgevraagd waarom het ongeluk zou brengen dat de bruidegom de bruid reeds in haar trouwjurk zou zien voor de heuglijke dag zelf. Er zijn wel 1001 dingen die ongeluk brengen, onder een ladder lopen, een spiegel breken of geblinddoekt het vierarmenkruispunt overfietsen, maar waarom dat? Het internet staat mij alweer bij met enige wijze raad en de waarheid is het laatste wat ik wel verwacht had. Tot vrij recent werd de bruid als eigendom van haar vader gezien, vandaar ook het symbolische 'weggeven' in vele huwelijksrites. Hun toekomst en bruidegom werden achter hun rug geregeld. Het huwelijk van een onaantrekkelijke vrouw werd dikwijls geregeld met een toekomstige bruidegom uit een ander dorp zonder dat een van hen elkaar reeds gezien had. Meer dan eens veranderde de bruidegom van gedacht toen hij zijn toekomstige voor de eerste maal aanschouwde op de dag van het huwelijk en liet haar alleen achter aan het altaar. Om te vermijden dat dit zou gebeuren werd het als ongeluk beschouwd als de bruidegom de bruid zou zien voor de eigenlijke ceremonie. Over een kat in een zak gesproken! Mijn teerbeminde ondertussen toch al vrij goed kennende, ben ik er vrij gerust in dat ik nergens liever zou staan dan aan haar zijde en is de kans op gillend weglopen vrijwel onbestaande. Weg dus met al dat bijgeloof, vanavond pintjes gaan drinken in ons trouw costuum...

8 april 2005 (nog 49 dagen)

Het is ons enige weken geleden al eens overkomen, en nu gebeurde het weer. Die dag waar je al maanden mee bezig bent, maar nog steeds veraf is, lijkt ineens als een volhardende getuige van Jehova voor de deur te staan. Het is evenwel nog 49 keer slapen maar op organisatorisch gebied zijn we nu al aanbeland op het moment dat de immer belangrijke puntjes op de i's gezet moeten worden. Een van die i's is de voortrouw. Een beetje in het duister tastend omtrent dit fenomeen ben ik eens wat gaan rondsnuffelen en ben te weten gekomen dat 'de voortrouw drie weekends op voorhand moet gebeuren en drie opeenvolgende zondagen moet deze aankondiging over de hele gemeente worden afgeroepen'. Ik heb dan meteen besloten deze edelmoedige taak op mij te nemen. Beseffende dat met de fiets het hele dorp afrijden ongeveer evenveel zin heeft als aardappelen te proberen schillen met een Leuvense stoof, leek het me doeltreffender mijn aandacht te richten tot een welbepaald punt waar een zo groot mogelijke doelgroep bereikt kan worden. Het schoot me gisteren te binnen waar ik het best mijn voortrouwse plichten kon vervullen. Ik ga er niet verder over uitwijden, maar het schijnt dat er wel eens alcoholische substanties genuttigd worden. Niet gemakkelijk, maar na lang nadenken heb ik besloten dat dat een extra last is die ik uit liefde voor mijn toekomstige met veel plezier zal ondergaan...